Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από το μαθητή μου Μάριο Χατζηδήμου για το μάθημα της γλώσσας Γ΄ Γυμνασίου και συγκεκριμένα στην 5η ενότητα, που πραγματεύεται το θέμα "Πόλεμος - Ειρήνη". Παραθέτω το κείμενο, γιατί το θεωρώ πολύ αξιόλογο αλλά και για να θυμίσω, με την ευκαιρία, ότι ο Μάριος δεν είναι "τυχαίος": είναι ο παγκόσμιος νικητής στον περσινό διαγωνισμό επιστολικών εκθέσεων της Διεθνούς Ταχυδρομικής Ένωσης (Universal Postal Union). Στο σύνδεσμο που παραθέτω μπορείτε να πάρετε περαιτέρω πληροφορίες και να διαβάσετε τη νικητήρια επιστολή.
Επιστολή προς τον Ρότζερ Φέντερερ
Αξιότιμοι
ηγέτες,
Νοιώθω παράξενα
απευθύνοντας τον λόγο στους ηγέτες του κόσμου τούτου, στους ανθρώπους που
ρυθμίζουν ως ένα σημείο τις τύχες μας, και αναρωτιέμαι πραγματικά, πόση ισχύ
και επιρροή μπορεί να έχει ο ασήμαντος λόγος μου μπροστά στην παντοδυναμία σας.
Είμαι ένα παιδί, όπως κάποτε ήσασταν κι εσείς, άλλωστε, κι αν ξεσκονίσετε λίγο
την μνήμη σας θα θυμηθείτε ίσως πως κάποτε, σε κάποια γειτονιά, σε κάποια αυλή,
σε κάποιον ακάλυπτο, παίξατε κι εσείς «Πόλεμος και Ειρήνη». Διασκεδαστικό, στ’
αλήθεια, παιχνίδι. Ωστόσο, καθώς περνάν τα χρόνια και αρχίζει κανείς να βλέπει
πάνω από τον μαντρότοιχο της αυλής του, διαπιστώνει πως ο Πόλεμος δεν είναι
παιχνίδι και η Ειρήνη είναι αγαθό αδιαπραγμάτευτο. Έχετε άραγε ποτέ αναρωτηθεί,
τον κίνδυνο στον οποίο έχετε θέσει την ανθρωπότητα μέσα από τα συνεχή και ανεπανάληπτα
πολιτικά λάθη και το εξοπλιστικό σας πρόγραμμα; Η πολιτική σας γλώσσα
διατυπώνει ηχηρά την αφοσίωσή σας στην ειρήνη. Το στόμα σας μιλά για ειρήνη, το
μυαλό σας όμως απεργάζεται συχνά πόλεμο.
Λυπάστε και
καταδικάζετε τους καταστροφικούς πολέμους, όμως προσπαθείτε με όπλα να επιβάλετε
την ειρήνη. Δεν ακούγονται λίγο υποκριτικά όλα αυτά;
Πόσοι πόλεμοι από την
αρχαιότητα ως σήμερα δεν έχουν στιγματίσει την ανθρωπότητα. Περσικοί πόλεμοι,
Μεσσηνιακοί πόλεμοι, Πελοποννησιακός πόλεμος, εκστρατεία του Μεγάλου
Αλεξάνδρου, Σταυροφορίες, Άλωση της Κωνσταντινούπολης, Γαλλική επανάσταση,
Επανάσταση του 1821, Α’-Β’ Βαλκανικός πόλεμος, Α’-Β’ Παγκόσμιος πόλεμος, Οκτωβριανή επανάσταση. Κι όμως,
σύμφωνα με έρευνες που πραγματοποιούν επιστήμονες, αποδεικνύονται νέα και πιο
τρομακτικά στοιχεία, μέσα από τα οποία αποτυπώνεται η ματαιότητα του πολέμου.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά, λοιπόν, πληροφορούμαστε πως στο διάστημα των τελευταίων
5.500 ετών το ανθρώπινο είδος έχει ζήσει 14.500 πολέμους. Έχει υπολογιστεί
επίσης ότι τον 17ο αιώνα χάθηκαν στην Ευρώπη 3.000.000 άνθρωποι, τον
18ο αιώνα 5.000.000, 6.000.000 τον 19ο , και 70.000.000 με
125.000.000 τραυματίες τα πρώτα 77 χρόνια του 20ου αιώνα. Ο πόλεμος,
σύμφωνα με τον Αϊζενχάουερ, είναι η πιο ανόητη, η πιο τραγική απ’ όλες τις
ανθρώπινες περιπέτειες. Είναι ανόητη, γιατί επιλύει ελάχιστα προβλήματα για
πολύ καιρό, τραγική λόγω της μεγάλης καταστροφής σε ανθρώπινες ζωές, σε
πολιτισμό, σε πλούτο. Ο άνθρωπος μέσα στη σκληρή πραγματικότητα και τη φρίκη
του πολέμου κυριεύεται από απόγνωση, φορτίζεται ψυχολογικά και εξαγριώνεται
βλέποντας γύρω του να παραμονεύει ο θάνατος και τις μέρες του να είναι πλέον
μετρημένες. Πέρα από αυτά όμως, η οικονομία πλήττεται από ανεπανόρθωτες βλάβες,
μαραίνοντας την ανάπτυξη της γεωργίας και του εμπορίου. Το φυσικό περιβάλλον
καταστρέφεται μέσα από τις χιλιάδες εκρήξεις και την χρήση πυρηνικών και
χημικών όπλων. Επιπλέον, αποτελεί φοβερό θέαμα να βλέπεις τις επιστήμες και τις
τέχνες να εγκαταλείπουν τον πολιτισμό και να εντάσσονται στην διαθεσιμότητα του
πολέμου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ανακάλυψη της Μαρίας Κιουρί, η
οποία, όμως, λίγο αργότερα χρησίμευσε στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο και στην
καταστροφή των πόλεων Χιροσίμα και Ναγκασάκι. Ο πόλεμος λερώνει.
Μήπως αυτά τα
απαισιόδοξα στοιχεία θα έπρεπε να μας κάνουν να αντιμετωπίσουμε τα ζητήματα
ειρήνης, ασφάλειας και αφοπλισμού με περισσότερη προσοχή και σοβαρότητα; Μήπως
θα έπρεπε να δούμε το ζήτημα της ειρήνης πέρα από ευλογία με μία στρατηγικότερη
οπτική; Για φανταστείτε! Παγκόσμιους πολέμους γνώρισε ο πλανήτης μας.
«Παγκόσμια ειρήνη» δυστυχώς δεν γεύτηκε ποτέ. Τι ωραία θα ήταν, άραγε, να
βλέπεις τους ανθρώπους να ζουν ειρηνικά, να συνεργάζονται και να αισθάνονται
ομόνοια, αλληλεγγύη μεταξύ τους. Να νιώθουν ασφάλεια και να έχουν την ικανότητα
να επιδοθούν σε έργα δημιουργικά, γεμάτοι αυτοπεποίθηση και πίστη στο μέλλον. Να
παρατηρούμε την οικονομία να ακμάζει, το βιοτικό όπως και το ηθικό επίπεδο να
βελτιώνεται, τα γράμματα, οι τέχνες και οι επιστήμες να ανθίζουν. Η ειρήνη
υπήρξε ανέκαθεν όραμα των λαών. Πέρα από όραμα όμως η ειρήνη αποτελεί φυσικό
δικαίωμα του κάθε ανθρώπου και δυστυχώς δεν μπορείτε να μας το στερήσετε. Η
ειρήνη, όμως, αυτή που ζούμε σήμερα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί γνήσια, αφενός
μεν γιατί αφορά λίγα μέρη του κόσμου, αφετέρου γιατί στηρίζεται στον εκφοβισμό
των μεγάλων και στην εκμετάλλευση που ασκούν στους μικρότερους. Όχι, δεν είναι
ειρήνη αυτή. Και ούτε θα υπάρξει ποτέ, εάν τα έθνη δεν πάψουν να παράγουν
μίσος.
Μπροστά, λοιπόν, στην
προοπτική ενός ακόμη πολέμου εγώ, εσείς, η κοινωνία ολόκληρη δεν πρέπει να
μείνουμε άπραγοι. Επιβάλλεται να τροποποιηθούν αρκετά πράγματα, έτσι ώστε η
επιθυμία για μια γνήσια ειρήνη και για την ολική εξάλειψη των πολέμων να γίνει
εφικτή. Σαφώς η σωστή αγωγή του πολίτη μέσα από διάφορους φορείς κοινωνικοποίησης
όπως το σχολείο και η οικογένεια, πρέπει να παίξει κύριο ρόλο στον τομέα αυτό.
Η εκπαίδευση αποτελεί βασικό θεσμό κοινωνικοποίησης των ατόμων, καθώς,
παρέχοντάς τους αξίες και ιδανικά, τους προετοιμάζει όχι μόνο να ενταχθούν
αρμονικά στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και να γίνουν ενεργά και υπεύθυνα μέλη του.
Να μάθουν να συμβιώνουν και να προσφέρουν, αντί να επιβιώνουν αφαιρώντας τα
αγαθά των άλλων. Με τον τρόπο αυτό, λοιπόν, πρέπει να ενισχυθεί το φιλειρηνικό πνεύμα
στον τρόπο σκέψης των ατόμων. Συμπέρασμα πρώτο: δώστε μας υγιή παιδεία
προσανατολισμένη στο «εμείς» και όχι στο «εγώ». Παράλληλα, οι πνευματικοί
άνθρωποι πρέπει να βγουν επιτέλους από το καβούκι τους και με την ενεργό
συμμετοχή τους στα κοινωνικά δρώμενα να διαδώσουν και να υπερασπιστούν τα
ιδανικά και τις αξίες της ειρήνης, δίνοντας ένα τρανταχτό μάθημα σε όσους
προσπαθούν να τα καταστρέψουν και ένα παράδειγμα στους υπόλοιπους ανθρώπους. Συμπέρασμα
δεύτερο: μη φιμώνετε τους πνευματικούς ανθρώπους όταν οι φωνές τους δεν
εξυπηρετούν τα συμφέροντα των πολεμικών βιομηχανιών και των εξοπλιστικών σας
στρατηγικών. Μην πολεμάτε την
δημοκρατία, σεβαστείτε την ελευθερία του λόγου, μάθετε πότε-πότε να ακούτε την
φωνή του πνεύματος και της καρδιάς και κλείστε τα αυτιά σας στους οικονομικούς
δείκτες και τους κράχτες των χρηματιστηρίων. Το σημαντικό εθελοντικό έργο των
διεθνών οργανισμών πρέπει να αποκτήσει κύρος, ευαισθητοποιώντας τους ανθρώπους
και παροτρύνοντάς τους σε τέτοιες θετικές ενέργειες. Τρίτο βήμα: λοιπόν, μην απαξιώνετε και υποτιμάτε τους
διεθνείς οργανισμούς και τους εθελοντές της ειρήνης. Μην προσπαθείτε να
επηρεάσετε και να κατευθύνετε το έργο τους, αλλά αντίθετα σταθείτε αρωγοί και
υπερασπιστές τους. Όσα όμως βήματα και αν κάνετε, ένα είναι βασικό. Η ειρήνη
είναι θεμέλιο της αγάπης. Εμείς τα παιδιά ξέρουμε να αγαπούμε. Απλά, αγνά,
αληθινά. Ξοδέψτε λίγο από τον «πολύτιμο» χρόνο σας να ξαναθυμηθείτε τα παιδικά
σας χρόνια. Αναβαπτισθείτε στην αθωότητα και την απλότητα τους και τότε θα
έρθει στην καρδιά σας η ειρήνη. Αν δε φωλιάσει εκεί, θα είναι κούφια όσα
βγαίνουν από το στόμα σας. Αν δε βιώσετε το «Αγαπάτε αλλήλους» δεν θα πάψετε
ποτέ να δολοφονείτε την ομορφιά της ειρήνης στο όνομα της εξοπλιστικής ασχήμιας
και των οικονομικών συμφερόντων. Τα χρήματα που ξοδεύετε για τα επικίνδυνα
προγράμματά σας θα μπορούσαν να χορτάσουν λαούς, να κτίσουν νοσοκομεία, να
στεγάσουν άστεγους. Τα χρήματα και η δύναμη που έχετε στα χέρια σας δεν είναι
δικά σας αλλά δικά μας και οφείλετε να τα διαχειριστείτε για το καλό όλων μας.
Η αδράνεια δεν είναι
λύση μπροστά στον κίνδυνο ενός Γ’ Παγκόσμιου πολέμου. Εσείς οι ηγέτες του
κόσμου, επιβάλλεται να αγωνιστείτε μαζί μας, έτσι ώστε το όνειρο για τη
συναδέλφωση των λαών και τη δυνατότητα να ζήσουμε σε έναν κόσμο ειρηνικό να γίνει
πραγματικότητα. Η υπόθεση «μέλλον» είναι στο χέρι μας. Το υπέροχο λουλούδι της
ειρήνης πρέπει όλοι μαζί να το ποτίσουμε και να το αφήσουμε ελεύθερο στον Ήλιο
της Αγάπης να το μεγαλώσει.
Με τιμή,
Μάριος Χατζηδήμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου